◄***

▼**

►***

▲****

Accent en augment

Activum

Accentregel

In de regel zijn alle imperfectum- en aoristusvormen van werkwoorden van de eerste conjugatie proparoxytoon. Met andere woorden, het accent hoort te staan op de derde lettergreep van achteren.
Dit geldt ook voor de aoristusvormen van werkwoorden van de tweede conjugatie en voor de imperfectumvormen op -αγα.
Wanneer de stam van het werkwoord uit één lettergreep bestaat, verschijnt in de drie personen van het enkelvoud en in de derde persoon meervoud het zogenaamde augment, een -ε- die voor de stam van het werkwoord wordt geplaatst om het proparoxytoon accent te kunnen dragen.
In de eerste en tweede persoon meervoud is door de tweelettergrepige uitgang het augment overbodig.
Bijvoorbeeld:

imperfectum	έπλεκα	ik was aan het breien
	πλέκαμε	wij waren aan het breien
aoristus	έπλεξα	ik heb gebreid
	πλέξαμε	wij hebben gebreid
imperfectum	έσκαγα	ik barstte
	σκάγαμε	wij barstten
aoristus	έσκασα	ik ben gebarsten
	σκάσαμε	wij zijn gebarsten

In formeel taalgebruik wordt het augment soms toegevoegd of gehandhaafd waar dat niet nodig is, bijvoorbeeld: εγνώριζα  (ik wist) in plaats van γνώριζα (imperfectumvorm van γνωρίζω, weten). Zeker in gesproken Grieks komt dit vrij pedant over.

Bij het toepassen van de regels voor het augment kunnen zich twee complicaties voordoen:
- werkwoorden die samengesteld zijn uit een voorzetsel en een werkwoord waarvan de stam uit slechts één lettergreep bestaat;
- werkwoorden die in de twee-na-laatste of drie-na-laatste lettergreep een [i]-klank hebben.